ای کاش

ای کاش آدما جایی به اسم حفظ خاطرات نداشتن، ای کاش هر چیزی وقتی اتفاق میافتاد بعدش تموم میشد و هیچ جایی از مغز آدم ثبت نمیشد، ای کاش آدمیزاد اصلا تو مغزش جایی واسه حفظ خاطرات نداشت، حداقلش هر روز صبح که بیدار میشد نه خاطره خوش یادش بود و نه بد، الان 4 تا شنبه اومده و رفته و من از شنبه ها متنفرم، نه اینکه شنبه گناهی داشته باشه نه، آخه اتفاق بد من تو شنبه بود، ای کاش آدما چیزی به اسم قلب نداشتن، نه مثل الان که دارن اما انگار ندارن اینجوری اونایی که قلب داشتن بیخودی غصه اونایی که قلب نداشتن رو نمیخوردن، ای کاش آدما چشم نداشتن یا نه اصلا چشم داشتن اما اشک نداشتن تا هی جلو کس و ناکس چشمشون نباره، گریه نکنن تا کسا ناراحت بشن و نا کسا خوشحال، ای کاش آدما لب و زبون نداشتن، یا نه داشتن اما فقط واسه خوردن بود تا اینکه نتونن با زبون و دهنشون بقیه رو برنجونن و اونایی هم که مهربونن با زبونشون مهربونی کنن اما بد بشنون، ای کاش، ای کاش، ای کاش، از روز شنبه 11 خرداد سال 92 هزار و یک ای کاش دارم که سر تا تهش غلطه میدونم غلطه اما ای کاش آدما اصلا نمیدونستن، اینجوری لا اقل هممون دیوونه بودیم بعد دیگه هیچ کس از دست دیوونه ها  ناراحت نمیشد، اصلا همه خوشحال بودن، اما نه آخه دیوونه ها انقدر میدونستن و سوال داشتن و جواب نگرفتن دیونه شدن، آخه خیلیاشون انقدر نامردی دیدن دیوونه شدن، تو چی تو برام بنویس چه ای کاشی داری اگه دوست داری، تویی که داری منو میخونی نمیگم متن منو چون متن من خود منه، تویی که داری منو میخونی، تویی که داری همین الان منو میفهمی یا اینکه نه همه منو یه کمی  از منو میفهمی تو برام بنویس که تو تو زندگیت چه ای کاش یا ای کاشهایی داری و داشتی